Strona 1 z 1

Budowa zdania z orzeczeniem imiennym

: sob 20 maja 2006, 21:51
autor: gość
No właśnie, jak wygląda poprawie gramatycznie zdanie z czasownikiem esse?
Dopełnienie, czy jaką inna część zdania nie odmienia się i zostawia się ją w nominativusie. Może ktoś wyjaśnić? i na konkretnych przykładach przedstawić?

np. "Znajomość języka łacińskiego jest potrzebna w naukach medycznych"

(disciplinae medicae)

: ndz 21 maja 2006, 14:13
autor: C. Iulius Aquilius
"Esse" często jest częścią orzeczenia imiennego.
Jak widać na przykładzie podkreślonego zdania, w języku polskim orzeczenie imienne może wymagać od orzecznika formy narzędnika (czym? częścią).

W łacinie jest inaczej. Zdanie:
"Marek jest synem Juliusza."
tłumaczymy:
"Marcus est filius Iulii."

"Synem" to narzędnik, "filius" to nominativus, czyli mianownik. Wedle polskiej gramatyki powinien być tam ablativus - "filio".

: pn 22 maja 2006, 00:36
autor: Martinus Petrus Garrulus
"Marcus filius Iulii est." ita dicerem, si Romanus antiquus essem :wink:

: pn 22 maja 2006, 22:14
autor: C. Iulius Aquilius
Scio, sed hoc exemplum Polonis, non Romanis servat.

: pn 22 maja 2006, 22:35
autor: Keraunos
Choć z tym est to sprawa skąplikowana. Bo z jednej strony w większośći podręczników polskich jest ono na końcu (bo jest orzeczeniem). ale z drugiej strony w angielskich pdręcznikach spotkałem sie ze stwierdzeniem, ze esse (i jego pochodne) raczej nie stawia sie na koncu zdania.

: wt 23 maja 2006, 07:09
autor: innuendo
Niekiedy występuje również na początku zdania.

: wt 23 maja 2006, 15:30
autor: Martinus Petrus Garrulus
to wszystko zależy od kontekstu... e.g:

- Estne Marcus filius tuus?
- Non! Ille est filius sororis meae!

- Marcus filius meus est. 8) - effert se Titus
- Vere? Incredibile! :shock: Si mihi hoc abs te denuntiatum non fuerit, non crediderim! A quo igitur sapientia eius in haereditete venit? :? Quia non abs te mihi videtur... :lol:

- Haec est amicus meus.
- Illum inimicum tuum esse putabam... :shock:

tak samo z użyciem zaimków:

- Quis hoc deluit? :evil:
- Ego delui. :P

- Deluisti hoc?
- Sic, delui.

to wzsystko zależy od tego, co chcesz powiedzieć... Rzymianie unikali raczej kończenia zdania krótkimi słowami... "Est" pojawia się raczej na końńcu w zdaniach typu: "Marcus filius meus est"...

: ndz 06 sie 2006, 00:19
autor: admin
To ja jeszcze dorzucę, że łatwiej zapamiętać, dlaczego ma być Nominativus jeśli w zdaniu z orzeczeniem imiennym "być" zamieni się na "to (jest)", np. Marek to syn Julii, Italia to kolebka języka łacińskiego. Często pomaga.