Tłumaczenie "Jestem wolnym człowiekiem".

[seri0]

Witam. Mam na imię Rafał, jestem nowy na tym forum i potrzebuję Waszej pomocy.

Sprawa wygląda następująco.
Chciałbym wytatuować sobie gotyckimi literami na przedramieniu zdanie "Jestem wolnym człowiekiem" w języku łacińskim, lecz niestety nie orientuję się w tymże języku. Tak więc zwracam się do Was z prośbą o tłumaczenie powyższego zdania.
Słyszałem również, że jest 5 deklinacji, w których można pisać zdania łacińskie, więc uprzejmie prosiłbym o tłumaczenie zdanka we wszystkich deklinacjach o ile to jest możliwe.

Proszę o odpowiedzi w poscie i z góry dziękuję za pomoc. Pozdrawiam Serdecznie

[innuendo]

Eee? A czy Ty wiesz w ogóle, co to jest deklinacja?

Homo liber sum

[anima sola]

Każdy rzeczownik przynależy do danej deklinacji, np. rzeczowniki zakończone w mianowniku na -a, należą do deklinacji I, zakończone na -us, -er, -um do deklinacji II. Każdemu rzeczownikowi przyporządkowany jest rodzaj (męski, żeński, nijaki) i deklinacja. Odmieniają się według podanych schematów, z odpowiednim zestawem koncówek przypadków.

[seri0]

ok dziękuję za odpowiedź, choć mam jeszcze jedno pytanie. Czy istnieje możliwość zapisania tego zdania na inny sposób jak to jest w przypadku:
"Koza je trawę":
'Capella herbam edit.
Capella edit herbam.
Herbam capella edit.
Herbam edit capella.
Edit herbam cappella.
Edit capella herbam.'

[anima sola]

w łacinie obowiązuje pewien szyk zdania. Mówimy homo liber, ponieważ rzeczownik stoi zawsze przed przymiotnikiem określającym go. Orzeczenie, natomiast, stawiamy na końcu sentencji

[seri0]

tak więc bardzo dziękuję za pomoc z waszej strony . Już nie muszę się bać o wpadkę gramatyczną do końca życia, gdyżto tłumaczenie jest dla mnie bardzo ważne. Jeszcze raz dziękuję i pozdrawiam
(temat można chyba zamknąć)

[parviscius]

w łacinie obowiązuje pewien szyk zdania. Mówimy homo liber, ponieważ rzeczownik stoi zawsze przed przymiotnikiem określającym go. Orzeczenie, natomiast, stawiamy na końcu sentencji

Recte dicis. Iuvenalis etiam ita scribit

• tu tibi liber homo et regis conuiua uideris

et Martialis

• 'Liber homo es nimium' dicis mihi, Ceryle, semper.
  In te quis dicit, Ceryle:'Liber homo es?'

[anima sola]

Zlituj się, mam na myśli mowę potoczną, a nie epigramaty Marcjalisa... W języku poetyckim obowiązują nieco inne rozwiązania...

[parviscius]

Zlituj się, mam na myśli mowę potoczną, a nie epigramaty Marcjalisa...

QVAESO

• Liber homo non amercietur pro parvo delicto, nisi secundum modum delicti … … …
  Nullus liber homo capiatur, vel imprisonetur, aut disseisiatur, aut utlagetur, aut exuletur, aut aliquo modo destruatur… … …
  Liber homo, qui bona fide mihi servit, id quod ex operis suis aut ex re mea pararet … … …
  Si liber homo vel alienus servus, cum bona fide servirent, comparaverint et alii adquisierint possessionem, neque liberum neque servi dominum debere uti accessione… … …
  … … …
  … … …

[anima sola]

A to chyba Magna Charta Libertatum....
Jeżeli się ze mną nie zgadzasz, trudno. Powtarzam jedynie mantrę wyniesioną z lektoratu...

[parviscius]

A to chyba Magna Charta Libertatum....
Jeżeli się ze mną nie zgadzasz, trudno. Powtarzam jedynie mantrę wyniesioną z lektoratu...

Tylko pierwsze dwa zdania. Dalej Digesta Iustiniani

• §351. Szyk przydawki przymiotnej.
  W języku polskim przydawka stoi zwykle przed rzeczownikiem; w łacinie zwykle po rzeczowniku (jest to szyk zwany psychologicznym, boć najpierw musimy mieć w myśli to, co określamy, a potem dopiero określenie właściwości), ale z rozmaitych powodów może stać i przed rzeczownikiem (szyk patetyczny, nacisk spoczywa na jakości, wywołującej pewne uczucia).
  1) Przy określeniu rzeczownika celem wyróżnienia go od innych, należących do tego samego rodzaju, mamy do czynienia z przydawka określająca, (attributum determinativum); te kładzie się n ogól po rzeczowniku: lepus timidus, z rodziny zajęcy wyróżniamy jeden gatunek jako bojaźliwy. Tu należą przymiotniki, utworzone od imion własnych: populus Rōmānus; dalej przymiotniki, oznaczające czy określające przynależność: praedium paternum posiadłość należąca do ojca, ojcowska; przymiotniki specjalnie wyróżniające: manus dextra, manus sinistra ręka prawa, lewa; deī superī, deī īnferī bogowie gorni, podziemni; ager pūblicus, ager privātus rola publiczna, prywatna; rēs dīvīnae, rēs hūmānae sprawy boskie, ludzkie). Użycie przydawki dla określenia czy wyróżnienia rzeczownika jest czynnoscią rozumową i stwierdza stan objektywny.
  2) Jeżeli przydawka wyraża ocenę rzeczownika, połączoną zawsze z uczuciami (przyjemnymi lub nieprzyjemnymi), to właśnie dla zaznaczenia tego uczucia (stanu subiektywnego) kładziemy ja przed rzeczownikiem: o pulcherrima virgō o najpiekniejsza dziewico!
  UWAGA. Od obu podanych tu reguł autorzy rzymscy często odstępują. Objaśnienia, dlaczego to czynią, należy szukać w szczegółowej interpretacji każdego miejsca, ale nieraz trudno wskazać przyczyny różnić w szyku przydawki, jak trudno powiedzieć, dlaczego po polsku mówimy: dzien dobry, lecz: dobra noc!

To pisał Sinko w swojej gramatyce.

P.S.
Sine mē Tibi grātulārī hodiē hōc diē fēstō - diē fēminārum. Et quisque diēs Tuus sit laetītiae ac successuum plēnus!

[anima sola]

"Orzeczenie występuje najczęściej na końcu zdania, podmiot- na początku. Przydawka przymiotna stoi zwykle po rzeczowniku"- a tak pisze Jurewicz w swojej gramatyce.

[parviscius]

"Orzeczenie występuje najczęściej na końcu zdania, podmiot- na początku. Przydawka przymiotna stoi zwykle po rzeczowniku"- a tak pisze Jurewicz w swojej gramatyce.

Wspaniale!!!!!
Czytamy uważnie:
… … … … najczęściej … … … … zwykle … … … …
a to znaczy, że nie zawzse.
W języku lacinskim szyk slów w zdaniu jest swobodny i o tym zawsze trzeba pamiętać.

[anima sola]

te wyjątki obowiązują jedynie w języku poetyckim! aby nie zaburzyć rytmu. w pentametrze i heksametrze daktylicznym można dowolnie zmieniać szyk zdania, natomiast w mowie potocznej zachowujemy określony szyk wypowiedzi.

[innuendo]

Nie tylko! Anima poczytaj sobie forum. Gdzieś już rozprawialiśmy obszernie o szyku zdania. To zależy od autora!