Łacina - Forum Latinum

Proszę was o pomoc w przetłumaczeniu imienia mego miecza na łacinę, jego imię to:"miecz bożej sprawiedliwości". Mam dwie wersje jedna opracowana z google translator tj.:"Ensi Divine Iustica", drugą zaś mam od pewnej znajomej co się nieco zna na tym pięknym i zapomnianym języku tj.:"Ensis Pietas Dei". Nie wiem co mam począć, to imię ma być wygrawerowane na klindze i nie chcę by jakiś głupi błąd wystawił mnie niegdyś na pośmiewisko. Błagam o pomoc!

Hmm... zaproponowałbym: Mucro Dei iustitiae - ładnie, z rzeczownikiem użytym przenośnie i obrazowo (mucro to dosłownie "szpic miecza", "ostrze". Chyba też mówi się na to "punta", ale nie jestem ekspertem w tym zakresie, więc mogę się mylić).
Może ktoś jeszcze będzie miał pomysł, więc moja odpowiedź nie zamyka definitywnie tematu.

Wybacz Lisku,
strasznie zaciekawił mnie ten temat więc postanowiłem się dołączyć. Czasu mam bardzo niewiele więc wybaczcie moi drodzy składnię i gramatykę.

mucro jest 100% OK. Bardzo często zdarza się że ludzie zbyt mocno interpretują słowa gladius oraz ensis (gladius to nazwa własna odnosząca się do rzymskiego wyposażenia - krótki miecz; ensis to archaiczne wyrażenie poetyckie, nota bene moim zdaniem zbyt często wykorzystywane w Starym i Nowym Testamencie). Idąc za wybitnymi książeczkami dotyczącymi Latin Prose Composition.
Słowo oznaczające ostrze jako miecz "Blade" powinno być wyrażone albo jako ferrum albo mucro e.g. Ferrum Damascenum; ferro ignique (Cicero), etc.
dla szczegółów odsyłam do http://www.perseus.tufts.edu/hopper/

L&S pisze:Verg. A. 12, 100 et saep.—Esp. freq. a sword: “Drusum ferro. Metellum veneno sustulerat,” Cic. N. D. 3, 33, 81: “in aliquem cum ferro invadere,” id. Caecin. 9, 25: “aut ferro aut fame interire,” Caes. B. G. 5, 30 fin.: “uri virgis ferroque necari,” Hor. S. 2, 7, 58; cf.: “gladiator, ferrum recipere jussus,” the stroke of the sword, Cic. Tusc. 2, 17, 41. So, ferrum et ignis, like our fire and sword, to denote devastation, utter destruction: “huic urbi ferro ignique minitantur,” Cic. Phil. 11, 14, 37; cf.: “hostium urbes agrique ferro atque igni vastentur,” Liv. 31, 7, 13: “pontem ferro, igni, quacumque vi possent, interrumpant,” id. 2, 10, 4; 30, 6, 9; 1, 59, 1: “ecce ferunt Troës ferrumque ignemque Jovemque In Danaas classes,” Ov. M. 13, 91: “inque meos ferrum flammasque penates Impulit,” id. ib. 12, 551; so, conversely, igni ferroque, Cic. Phil. 13, 21, 47; Liv. 35, 21, 10; cf. Tac. A. 14, 38; Suet. Claud. 21: “flamma ferroque,” Cic. Verr. 2, 4, 35, § 78; Flor. 2, 17, 15; 3, 18, 14; Sen. Const. Sap. 2, 2: ferrum, i. q. arms, for battle, war, force of arms: ferro, non auro, vitam cernamus, utrique, Enn. ap. Cic. Off. 1, 12, 38 (Ann. v. 202 ed. Vahl.); cf.: quem nemo ferro potuit superare nec auro, id. ap. Cic. Rep. 3, 3 (Ann. v. 220 ed. Vahl.): adnuit, sese mecum decernere ferro, id. ap. Prisc. p. 822 P. (Ann. v. 136 ed. Vahl.): “decernere ferro,” Cic. de Or. 2, 78, 317; Liv. 40, 8 fin.; Verg. A. 7, 525; 11, 218: “cernere ferro,” id. ib. 12, 709: “ferro regna lacessere,” with war, id. ib. 12, 186; cf.: “atque omnis, Latio quae servit purpura ferro,” i. e. made subject by the force of arms, Luc. 7, 228.— Prov.: ferrum meum in igni est, i. q. mea nunc res agitur, Sen. Mort. Claud.

L&S pisze: mucro , ōnis, m.,
I. a sharp point or edge; esp., the point of a sword, the sword's point (class.; cf.: acies, cuspis).
I. Lit.: “mucro falcis,” Col. 4, 25, 1: “dentis,” Plin. 8, 3, 4, § 8: “folii,” id. 16, 10, 16, § 38: “crystalli,” id. 37, 2, 9, § “26: cultri,” edge, Juv. 14, 216: “medio jugulaberis ensis,” sword's point, Ov. M. 12, 484: “coruscus,” Verg. A. 2, 333.—
B. Transf.
1. A sword: “nisi mucrones militum tremere voltis,” Cic. Phil. 14, 3, 6: “mortalis,” Verg. A. 12, 740.—
2. A point, extremity, end (poet. and in post-Aug. prose), Lucr. 2, 520: “faucium,” Plin. 6, 13, 15, § 38.—
II. Trop., edge, point, sharpness: “censorii stili,” Cic. Clu. 44, 123: “tribunicius,” id. Leg. 3, 9, 21: “defensionis tuae,” id. Caecin. 29, 84: “ingenii,” sharpness, Quint. 10, 5, 16.

bożej sprawiedliwości, hm.... ja pamiętam z tekstów liturgicznych stwierdzenie "Iustitia divina" - boża sprawiedliwości.
Może Ferrum/Mucro Iustitiae Divinae - co o tym sądzicie drodzy Panowie Fluwiuszu i Lisku ? Ujdzie ?

Ostatnio spotkałem się z faktem iż niegdyś Szczerbca nazywano mieczem sprawiedliwości czyli "gladius iustitiae". Nie mogę znaleźć konkretnego cytatu. Co gdyby dodać do tego "dei" czy "divinae"? Czy było by to dobrze składniowo?

Ależ Kornelu - wybaczać nie mam czego, wszak wymiana poglądów jest podobno podstawą rozwoju intelektualnego człowieka.

Czy 'gladius' jest rzeczownikiem ograniczonym kulturowo tylko do broni rzymskiej - miałbym pewne wątpliwości. Między innymi dlatego, że zdarzają się w literaturze określenia, które dają pozór, że przedmiot, który rozumiemy pod tym terminem, funkcjonował w użyciu nie tylko wśród Rzymian: np. gladius barbaricus (gdzieś w SHA), Hispanicus / Hispaniensis (Liwiusz), bodajże Pliniusz Starszy pisze, że wykorzystywali je Galowie. Swoją drogą trafia się to słowo też w poezji - np. u Syliusza Italika, ale, oczywiście, poeci raczej preferują ensis.

*** od tego, co piszą podręczniki - zarówno ferrum jak i mucro są pochodnymi obydwu wcześniejszych wyrazów, tj. gladius i ensis - pierwsze jako materiał, drugie jako część fizyczna. I jako takie mają znaczenie poniekąd przenośne. A takie znaczenia mają często to do siebie, że mogą być wieloznaczne - dlatego też ja zwróciłem się ku mucro i tego będę bronił (jako wyrażenie techniczne nawet przenośnie jest ściślejsze niż "żelazo"). Takie jest moje zdanie. Przy czym nie twierdzę że ferrum jest złe w jakimś aspekcie, po prostu wydaje mi się zbyt wieloznaczne, żeby osadzać je w takim znaczeniu bez szerszego kontekstu. Chociaż z drugiej strony, czy związek z przedmiotem nie jest wystarczającym wyznacznikiem w tym względzie...? Nie wiem, naprawdę.

Co do divina iustitia/iustitia Dei - zastanawiałem się sam nad tym chwilę, zanim wybrałem tą drugą możliwość, ale przyznaję, że tutaj zwyciężyła moja tendencja do klasycyzowania łaciny ("rzeczownik w genetywie lepszy od przymiotnika"). Ponadto oparłem się też na przykładzie z Zenona z Werony, który pisze o Dei lex Deique iustitia. Ale oczywiście, obydwie formy mogłyby się tutaj znaleźć.

Bestio - moim zdaniem jak najbardziej. Gladius divinae justitiae - nie wiem czemu, ale kojarzy mi się to ze średniowieczem...

Faktycznie Lisku,
przejrzałem trochę klasycznych tekstów oraz wczesnośredniowiecznych i średniowiecznych (heraldyka zawołań oraz tradycja grawerowania broni inskrypcjami w języku łacińskim - google books). Biblia jak i średniowieczna łacina preferuje "gladius" - wygląda na to że krótki rzymski miecz zrobił kulturową karierę:P
Mając na uwadze że tradycja ornamentyki oręża i zbroji wszelakimi łacińskimi inskrypcjami została zapoczątkowana w średniowieczu, skłaniałbym się osobiście do zastosowania średniowiecznej łaciny tj.
Gladius Iustitiae Divinae (w nawiązaniu do gladius iustitiae Zygmunta Starego).
Jak wcześniej wspomniałem zwrot "Iustitia Divina" bardzo często pojawiał się w średniowiecznych i barokowych dziełach spisanych po łacinie (Google Books).
http://www.google.pl/search?q=Iustitia+ ... 66&bih=573

Wobec tego mogę tylko powiedzieć, że taki kształt frazy mi się podoba

Dziękuje zatem wam za pomoc. A zatem zwyciężyło "Gladius Iustitiae Divinae". Faktycznie nawet ciekawie brzmi i jest łatwe do zapamiętania. Mogę teraz z czystym sercem zamówić miecz! Jeszcze raz dziękuje wam! Gloria Perpetua!