Dwa epigramy - czy tak jest dobrze?

[Tulpar]

Poniżej dwa epigramy śląskiego twórcy Johanna Heermanna. Czy dobrze przetłumaczyłem?

1.

En mea decumbens iterum, celeberrime Gasto,
Uxor continuo quassa dolore gemit!
Noc breve momentum cruciatibus orba quiescit.
Plura tibi praesens significabit anus (...)

Oto moja żona, zacny doktorze Gast
Nagle znów pomdlała, przeraźliwie w bólach jęczy
Niespodziewanie w nocy jak martwa legła.
Zawdzięczała twej opiece wiele lat życia.


2.

Desponsata mihi soror est tua, virgo pudica;
Tu meus affinis factus es (...)

Przeznoczona mi twoja siostra, dziewica powściągliwa
Stałeś się moim powinowatym (…)

[Alopex Lagopus]

Drugi jest OK - chociaż pudicus w tym kontekście to chyba raczej określenie na "cnotliwość" / "niewinność" niż na "powściągliwość" (temperancję).

Pierwszy jest z grubsza dobrze. Nie widzę tylko paru słów:
Oto moja żona, zacny doktorze Gast
Nagle znów pomdlała ("pomdlała" jako imiesłów, tak?), przeraźliwie w bólach jęczy
Niespodziewanie w nocy jak martwa legła. - wkradła się literówka i powstało "noc", jest parę możliwości, co tam mogło być, więc z oceną tego wstrzymam się do momentu, gdy nas tu nakierujesz.

Chociaż z drugiej strony, nie, spróbuję: prawdopodobnie jest tam nec "i nie". Wtedy tłumaczenie jest niedobre. breve momentum będzie miało tutaj znaczenie czasowe ("przez... "), cruciatibus separatywne ("od..." - tak wskazuje logika, ale nie przypominam sobie takiego połączenia w łacinie klasycznej).

Zawdzięczała twej opiece wiele lat życia. - Oj nie, skąd taki pomysł? Podpowiedź: podmiotem zdania będzie anus praesens która tibi (dom. Gaście) significabit plura. Wszystkie słowa powinny być w słowniku...