De honore senectuti tribuendo Apud antiquissimos Romanorum neque generi neque pecuniae sed aetati praestantioribus honor tribui solitus erat. Maiores natu a minoribus colebantur ad deorum prope et parentum vicem atque omni specie honoris priores potioresque habiti erant. A convivio quoque, ut in libris antiquis scriptum est, seniores a iunioribus domum deducebantur. Eum morem accepisse Romanos a Lacedaemoniis traditum est, apud quos maximus omnium rerum honor aetate maiori habebatur. Senectuti iuvenes honorem praestantiorem reddebat, tamquam maiores natu adulescentium communes patres essent. Invitati ad cenam diligenter quaerebant, quinam ei convivio essent interfuturi, ne seniorum adventum discubitu praecurrerent. Sublata autem mensa priores eos (senes) surgere et abire patiebantur. Cenae quoque tempore et parco et modesto sermone his praesentibus uti soliti sunt. Mos erat quoque, ut iuniores a senioribus interrogarentur, quo irent et cuius rei causa: ac qui non responderet vel praetextus necteret, obiurgaretur. Senior autem, qui se praesente peccantem non castigaret, in eadem fuit culpa cum delinquente. Antiqui enim pueros docebant, ut non suos modo patrentes revererentur, iisque oboedirent, sed et omnes alios senes, iisque de via decederent, et sedibus assurgerent, et praesentibus quiescerent.
O oddaniu szacunku starszeństwu U pierwszych Rzymian szacunek miał zwyczaj być przyznawany nie według rodu czy majątku, lecz dla wyróżniających się wiekiem. Starsi wiekiem byli czczeni przez młodszych niemal na wzór bogów i rodziców, a nawet, za sprawą wszelkiego rodzaju zaszczytów, byli uważani za lepszych i znakomitszych. Ponadto starsi byli odprowadzani po uczcie przez młodszych mężczyzn do domu. Przekazuje się, że zwyczaj ten Rzymianie przejęli od Lacedemończyków, u których szacunek wobec starszych wiekiem był uważany za najważniejszy ze wszystkich. Młodzi uznawali szacunek dla starszeństwa za jeden z ważniejszych, jak gdyby starsi wiekiem byli wspólnymi przodkami dla dorastających. Zaproszeni na ucztę, dokładnie dowiadywali się kto ma zamiar być obecny na tej biesiadzie, aby (zaproszeni) nie wyprzedzili, poprzez zajęcie miejsca przy stole, przybycia starszych. Gdy zaś kończono posiłek, znakomitsi pozwalali wstać i odejść starszym. Cenae quoque tempore et parco et modesto sermone his praesentibus uti soliti sunt. Istniał również zwyczaj, ut (jak tu „ut” przetłumaczyć – aby?) młodsi pytani przez starszych dokąd idą i w czyjej sprawie: a gdy zapytany nie odpowiadał lub zmyślał preteksty, był ganiony. (
cóż to za konstrukcja? ac, vel..., ut) Starszy zaś, który samodzielnie nie ukarał winnego, był takiego samego przewinienia jak ów czyniący źle. Starożytni uczyli chłopców, aby szanowali nie tylko swoich rodziców i byli im posłuszni, ale również wszystkich innych starszych: ustępowali im drogi i miejsc siedzących oraz zachowywali spokój w ich obecności.
Z góry dziękuję!
) czyli miałabyś szansę na zakwalifikowanie sie do wyższego etapu 