Pliniusz I.9 - jedno zdanie

[sm]

Powtórzę swoje pytanie zadane w innym wątku ( viewtopic.php?f=28&t=7381) nadając mu rangę nowego tematu, ponieważ w tamtym miejscu pozostaje bez odpowiedzi, jak mniemam z powodu "zawieruszenia się", a nie braku chętnych do poczynienia wyjaśnień.

u Seneki Młodszego w liście I.9 jest takie zdanie:

Nihil audio quod audisse, nihil dico quod dixisse paeniteat

ang. tłum. There is nothing there for me to say or hear said which I would afterwards regret,

w polskim tłumaczeniu z 1837: http://www.dbc.wroc.pl/dlibra/docmetada ... ublication

oddane to jest w taki sposób: Nie żałuję niczego, żem słyszał, com słyszał, żem powiedział, com powiedział.

Moje pytanie brzmi, czy w tym zdaniu są ACI i czy zdanie z con. paeniteat jest zdaniem podrzędnym skutkowym?

dosłownie tłumaczenie wyglądałoby tak: Nie słyszę, żebym coś słyszał, nie mówię, żebym coś powiedział, (czego) mógłbym żałować.

[Flavius Aetius]

Przede wszystkim cytat ten pochodzi z listu Pliniusza Młodszego do Fundandusa. Pliniusz wyraża swój stosunek do współczesnej mu produkcji literackiej.
/Nie byłoby mi żal niczego, co słyszę, że usłyszałem i niczego, co mowię, że powiedziałem./
Jest aci, con. praes. raczej w zdaniu głównym, niż podrzędnym.

[sm]

Przede wszystkim cytat ten pochodzi z listu Pliniusza Młodszego do Fundandusa. Pliniusz wyraża swój stosunek do współczesnej mu produkcji literackiej.
/Nie byłoby mi żal niczego, co słyszę, że usłyszałem i niczego, co mowię, że powiedziałem./
Jest aci, con. praes. raczej w zdaniu głównym, niż podrzędnym.

Dziękuję za poprawienie i za odpowiedź.

pozdrawiam

[Alopex Lagopus]

/Nie byłoby mi żal niczego, co słyszę, że usłyszałem i niczego, co mowię, że powiedziałem./
Jest aci, con. praes. raczej w zdaniu głównym, niż podrzędnym.

moje umiejętności latynistyczne ostatnimi czasy nie są najwyższych lotów, jednakże w tym przypadku ośmielę się nie zgodzić mimo nie. Dlaczego? Bo zdaje mi się, że zdaniami głównymi w tym przypadku są dwa orzeczenia indykatywne, a podrzędnym - i to właśnie podrzędnym względno-skutkowym (podobno ładniej się o tego typu zdaniach mówi "konsekutywnym": nic takiego, że... = nihil, quod ... ) - paeniteat.

Próbując wyrazić się bardziej po ludzku, próbowałbym to przetłumaczyć tak:
Nie słucham niczego, co [żal byłoby] usłyszeć, nie mówię niczego, co żal byłoby powiedzieć.

(czyli wracamy do wersji z 1837, tylko uproszczonej stylistycznie).
Przyznaję się, że nie badałem nigdy całości Pliniusza Młodszego, ale usytuowanie tego fragmentu w kontekście wskazuje, że raczej chodzi tu o opis, w jaki sposób Autor zażywa odpoczynku (O dulce otium (...)!), niż o odwołanie do jakiejkolwiek twórczości.
Takie jest przynajmniej moje zdanie, nie ogłaszam z góry, że jedyne i niepodważalne.

[Flavius Aetius]

Quot capita, tot sententiae.

[A_Kornel]

Szczerz mówiąć ja odczytuję to jako:
(5) Nihil audio, quod audisse (paenitet), nihil dico, quod dixisse paeniteat
Nie słucham niczego co mi usłyszane, nie mówię niczego co powiedziane (komuś) żal by mi sprawiło.

[kublika]

czyli w daleko idącym uproszczeniu - nie słucham głupot, nie mówię głupot?

[Alopex Lagopus]

Hmm... no tak.

Chociaż można to też zinterpretować pod względem np. politycznym: nie słucham niczego, co mogłoby być dla mnie groźne, nie mówię ... itd.