1) Muszę stanąć w obronie prof. Canepariego: artykuł, który podałem do przedyskutowania pochodzi z książki - o ile dobrze pamiętam - podręcznika wymowy włoskiego - to chyba tłumaczy "niepraktycznosć"(?).
2) Jeśli się nie mylę, to właśnie u nosowe powinno być w magistum na końcu wg prof. (Zresztą opiera on się chyba na ustaleniach zawartych w książce pt. "Vox Latina" o wymowie łaciny, której w Polsce nie mogłem nigdzie zdobyć. A moze ktoś z użytkowników miał ją w ręku?). Ale szczegółowe wyjaśnienia (przeciez są tez upodobnienia fonetyczne!) znalazły się w artykule.
3) Przepraszam, że się mądrzę, bo to chyba nie moja sprawa (wbrew tytułowi forum "... omnibus"), nie jestem - jak juz wspomniałem - filologiem klasycznym, a polonistą. I czuję się zobowiązany do wyjaśnienia kwestii polskich nosówek. Zazwyczaj mainowicie te samogłoski są realizowane dysftongicznie, tzn. po ustnej samogłosce następuje niezgłoskotwurcze u NOSOWE. Ale i każda samogłoska przed nosowym sonorantem uzyskuje nosowy rezonans ma~ma, tzn. mamy też samogłoski nosowe monoftongiczne.
I czwarty grosz: prof. Canepari skupia się na problemach głównie fonetycznych. Mam wrażenie, że ktoś tu sugerował bezsensowność tej nauki. O ideach Canepariego mozna przeczytać na jego str. internetowej.
A teraz jeszcze jedno pytanie (myślę że do artykułu można zajrzeć mimo nieznajomości włoskiego
) - Wg profesora nieakcentowane długie a jest tak samo długie jak krótkie a. Dwa razy dłuższe jest od nich tylko długie a akcentowane. Co Państwo na to?
). Rzeczywiście nie rozumiem tego 
Ale niestety czasem mam to samo. Na szczęście jeszcze nie jest to reguła, choć jak dalej tak pójdzie to nie wiadomo.