Budowa zdania z orzeczeniem imiennym

[gość]

No właśnie, jak wygląda poprawie gramatycznie zdanie z czasownikiem esse?
Dopełnienie, czy jaką inna część zdania nie odmienia się i zostawia się ją w nominativusie. Może ktoś wyjaśnić? i na konkretnych przykładach przedstawić?

np. "Znajomość języka łacińskiego jest potrzebna w naukach medycznych"

(disciplinae medicae)

[C. Iulius Aquilius]

"Esse" często jest częścią orzeczenia imiennego.
Jak widać na przykładzie podkreślonego zdania, w języku polskim orzeczenie imienne może wymagać od orzecznika formy narzędnika (czym? częścią).

W łacinie jest inaczej. Zdanie:
"Marek jest synem Juliusza."
tłumaczymy:
"Marcus est filius Iulii."

"Synem" to narzędnik, "filius" to nominativus, czyli mianownik. Wedle polskiej gramatyki powinien być tam ablativus - "filio".

[Martinus Petrus Garrulus]

"Marcus filius Iulii est." ita dicerem, si Romanus antiquus essem

[C. Iulius Aquilius]

Scio, sed hoc exemplum Polonis, non Romanis servat.

[Keraunos]

Choć z tym est to sprawa skąplikowana. Bo z jednej strony w większośći podręczników polskich jest ono na końcu (bo jest orzeczeniem). ale z drugiej strony w angielskich pdręcznikach spotkałem sie ze stwierdzeniem, ze esse (i jego pochodne) raczej nie stawia sie na koncu zdania.

[innuendo]

Niekiedy występuje również na początku zdania.

[Martinus Petrus Garrulus]

to wszystko zależy od kontekstu... e.g:

- Estne Marcus filius tuus?
- Non! Ille est filius sororis meae!

- Marcus filius meus est. - effert se Titus
- Vere? Incredibile! Si mihi hoc abs te denuntiatum non fuerit, non crediderim! A quo igitur sapientia eius in haereditete venit? Quia non abs te mihi videtur...

- Haec est amicus meus.
- Illum inimicum tuum esse putabam...

tak samo z użyciem zaimków:

- Quis hoc deluit?
- Ego delui.

- Deluisti hoc?
- Sic, delui.

to wzsystko zależy od tego, co chcesz powiedzieć... Rzymianie unikali raczej kończenia zdania krótkimi słowami... "Est" pojawia się raczej na końńcu w zdaniach typu: "Marcus filius meus est"...

[admin]

To ja jeszcze dorzucę, że łatwiej zapamiętać, dlaczego ma być Nominativus jeśli w zdaniu z orzeczeniem imiennym "być" zamieni się na "to (jest)", np. Marek to syn Julii, Italia to kolebka języka łacińskiego. Często pomaga.