Hmm... "zdania charakterystyki" to zasadniczo wyższy poziom składni łacińskiej i trudno je wyłożyć tak w paru słowach
W polskiej literaturze zazwyczaj nazywa się je "zdaniami skutkowymi" (albo ich szczególną odmianą) - ich "skutkowość" zasadza się w mechanizmie:
podmiot jest taki (posiada daną cechę lub jej nasilenie),
że [wywołuje to jakieś konsekwencje]; wprowadza się je i przez "zwykłe"
ut, i przez zaimki względne - ale zawsze występuje z konkiunktywem. O ile wiem, nie ma jednoznacznego polskiego odpowiednika dla tłumaczeniatakich zdań - najczęściej stosuje się tryb przypuszczający lub element wprowadzający do zdania modalność (np. formy czasownika
móc).
Przekładając to na przytoczone przykłady:
Caesar est is qui nos ducat -
Cezar jest tym, który mógłby nas prowadzić =
Cezar jest [pod jakimś względem]
taki, że mógłby nas prowadzić.
W drugim, ponieważ to jest pytanie retoryczne (o czym dowiadujemy się tylko z kontekstu, mianowicie przez pytajnik), musimy się domyślać, że chodzi o wyrażenie czegoś nieprawdziwego:
[domyślne:
an]
quis est qui domum suum non amet? -
czy jest [taki]
ktoś, kto nie kochałby swojego domu?
Docelowo takie zdania wyrażają opisowo jakąś cechę i służą jej podkreśleniu.
Tyle ogółu - nie wiem, czy jest dość jasny?
.