Załamka ;( albo Uczta ;)

[Petroniusz]

1. Nie powinniśmy uciekać od śmierci, ale też nie powinniśmy do niej biec.
2. Śmierć nie może być jedynym celem człowieka - bo kto powie, że wszelkie uczucia, między innymi miłość, ma mniejszy sens niż sama śmierć?

[syla]

Teraz to dopiero mamy dział filozofii Najlepiej jest chyba korzystać z życia póki można Bo - jak to ktoś ("genialny") kiedys powiedział: "śmierć jest zazwyczaj nieodwracalna"

[Martinus Petrus Garrulus]

mors inreparabilis videtur

[innuendo]

1. Nie powinniśmy uciekać od śmierci, ale też nie powinniśmy do niej biec.
2. Śmierć nie może być jedynym celem człowieka - bo kto powie, że wszelkie uczucia, między innymi miłość, ma mniejszy sens niż sama śmierć?

1. Zależy. Napisałam przecież, że zależy, jak kto na to patrzy.
2. Miłość zostawmy w spokoju. To temat śmierci.

[Flavius Aetius]

po co te smętne rozmowy ? : ]

No właśnie, Petroni, wydaje mi się, że temat uległ pewnej banalizacji. Chodziło mi o to, aby oczywiście wykorzystywać w miarę swych możliwości dar życia i spełniać się w dyscyplinach uznanych przez siebie za zajmujące, lecz z drugiej strony mieć świadomość zawsze obecnego kresu tak, żeby nie doświadczać go w zdumieniu, strachu, gniewie. Nie sądzę jednak, że człowiek kiedykolwiek nauczy się umierać i śmierć zawsze będzie dlań niechcianym gościem zwłaszcza wtedy, kiedy będzie miał silne poczucie braku pełnego zrealizowania swoich planów. Gdy byłem młodszy bardzo często spotykałem się z poglądami, że nie warto niczego planować w życiu, bo i tak plany nie tyle ulegną zmianie, ile ich wypełnienie zostanie przerwane przez jakieś zdarzenie losowe. Niepodobna jednak, jak się wydaje, żyć bez choćby ogólnego harmonogramu i automatyzacji części czynności, inaczej bowiem grozi nieustanne poczucie niedopasowania i wyalienowania. Nie rozumiem, czemu tutejsza dyskusja skierowała się tak obszernie w stronę tematu śmierci, skoro nie istnieje moim zdaniem większa różnica pomiędzy życiem i śmiercią, ponieważ umieranie to integralna część życia, nawet jeśli większość widzi ją jako ów moment permanentnej utraty świadomości i zaniku funkcji witalnych.
Skoro dzielisz się z nami tutaj, Sylo, różnymi aforyzmami i ja chciałbym podzielić się z Tobą pewnymi pięknymi według mnie słowami: "Człowiek nigdy nie jest bardziej biedny w życiu, niż był w chwili narodzin." Nie pamiętam niestety, kto tak napisał, ale z pewnością miał słuszność. Optymiści mogliby dodać: "I nigdy nie jest bardziej bogaty w chwili śmierci cielesnej". Wiemy jednak, że nie zawsze tak bywa.

[Regiomontanus]

A ja jestem apostołem życia i życie będę głosił. Śmierć jest zła sama w sobie, nie jako brama do przyszłego życia, ale konanie i zgon są złe. Nigdy tego sam nie przeżyłem oczywiście, ale odczuwam głęboką niechęć na myśl o dniu, w którym umrę, mimo, że wierzę, że to nie będzie koniec.

No tak, miliony ludzi mówią codziennie (w różnych językach) "nunc et in hora mortis nostrae", ale w pewnym momencie człowiek zaczyna sobie uświadamiać, że kiedyś "nunc" to będzie właśnie "hora mortis". Nie wiem, ile macie lat, ale powiem Wam, że gdzieś w okolicach 30-35 roku życia przekonanie o własnej nieśmiertelności znika bezpowrotnie Oczywiście, nastolatki myślą i mówią o śmierci, ale raczej w kategoriach romantyczno-abstrakcyjnych. Przekraczamy 35, i wtedy nagle wizja własnej śmierci staje się nie tylko boleśnie realna, ale w dodatku zatraca swą romantyczność...

Oczywiście najpierw ta wizja to przerażenie i niechęć, ale z biegiem czasu chyba człowiek się z tym oswaja. Kiedy się czyta opisy śmierci np. Św. Tomasza z Akwinu, czy Św. Marcina z Tours (u Sulpiciusa Severusa), to jest to pierwsza rzecz, która uderza: ich bezgraniczny spokój. Nawet, jeżeli niektóre z tych opisów są przesadzone przez hagiografów, to nie mam cienia wątpliwości, że ci ludzie nie czuli ani strachu, ani niechęci. Więc jest to możliwe - aczkolwiek trudne.

[Petroniusz]

po co te smętne rozmowy ? : ]

Racja - nie warto ciągnąć tematu, iż każdy z nas traktuje go trochę inaczej. Zapewne wszyscy doszliby do kompromisu siedząc przed sobą en face

Uważam też, że już sam fakt nauki języka łacińskiego - pokazuje, że życie to nie jest największa marność:) Że potrafimy dostrzec - jedną ze piękniejszych stron

Tak mi się skojarzyło:) W lutowym numerze "Wiedzy i Życia" - artykuł pt. "Uczta z trupami", czyli pogrzeb w starożytności Przyjemnie mi się go czytało a i ciekawy.

[syla]

"Człowiek nigdy nie jest bardziej biedny w życiu, niż był w chwili narodzin." Nie pamiętam niestety, kto tak napisał, ale z pewnością miał słuszność.

Zgadzam się A tak w ogóle temat pierwotnie wcale nie był o śmierci - najpierw było moje narzekanie Później przeszło na temat zmian w szkołach, a przy wzmiance o emeryturze temat został skierowany na śmierć.

[innuendo]

Bo to na ogół tak jest, że wpierw jest smęcenie, potem depresja, a potem, co poniektórzy kończą swoje życie.
To może dla odmiany teraz o czymś przyjemnym?

[Petroniusz]

Tak, ja mam takie pytanie, a nie chcę zakładać nowego tematu. Czy ktoś może mi podać przykład tytułu pracy licencjackiej/magisterskiej? Zastanawiam się jak moża taka wyglądać w stosunku do języka starożytnego

[Flavius Aetius]

To zależy, czy chcesz się zajmować stricte językiem czy na przykład pewnym wycinkiem literatury starożytnej. Mój dotyczy właśnie literatury i brzmi: "Kreacje typów zawodowych w komedii i satyrze rzymskiej na przykładzie Plauta i Juwenalisa."

[Martinus Petrus Garrulus]

no to pięknie:) to teraz zbierzmy posty i wydajmy ten topik pod nazwą "uczta":)

swoją drogą, czy ktoś jeszcze pamięta, od czego się ów bardzo popularny topik zaczął?:P

[Flavius Aetius]

"Δειπνοσοφισται β"

Zaczął się prawdopodobnie od tytułowej załamki, ale o co chodziło, nie chce mi się już zbytnio sprawdzać, a i sprawa wydaje się mocno przedawniona.

[syla]

Jestem za Proponuję wykasować te pierwsze strony mojego zrzędzenia i zmienić nazwę topiku Bo to właśnie od tego się ten temat zaczął

[Helwiusz Pertynaks]

A sama łacina nie wydaje Ci się juz taka straszna i maskryczna?